NIKOS KALAFATIS

Από το 1999 και την έκθεσή μου «Φύση Σιδήρου» (γκαλερυ ΕΚΦΡΑΣΗ), η αρχέγονη Φύση παρέμενε ένας από τους κυριότερους προορισμούς για τα «Ταξίδια» και τις «Πλεύσεις» των επόμενων χρόνων. Η ομορφιά και το μυστήριο που εμπεριέχει η Φύση, γοήτευε πάντα το παιδί της τσιμεντούπολης που υπήρξα. Ένας πολύβουος, πολύχρωμος και μικροσκοπικός κόσμος σε καθεστώς πλήρους ελευθερίας, που κατακλύζει τα πάντα χωρίς να νοιάζεται για την ανθρώπινη παρουσία. Υπόκωφοι θόρυβοι… ψίθυροι… κελαϊδίσματα… Παράξενα πουλιά και φυτά,περίεργα έντομα, άλλοτε τρυφερά και ακίνδυνα, άλλοτε απειλητικά κι επικίνδυνα, έτοιμα να πετάξουν, να τρυγήσουν, να κυνηγήσουν… Κι ανάμεσα στους θάμνους και τα αγριολούλουδα, να «φυτρώνουν» τα μεταλλικά και πλαστικά υπολείμματα του ανθρώπινου «πολιτισμού», γυρεύοντας λες να συμμετάσχουν στο παιχνίδι της  Άνοιξης και του αέναου πολέμου της επιβίωσης. Χρειάστηκε να αφουγκραστώ με δέος και σεβασμό αυτόν το μικρόκοσμο. Και να υποκλιθώ μπροστά στην ατίθαση και πολύχρωμη ελευθερία και την αλήθεια του, την ώρα που εμείς παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε έναν αποπνευματοποιημένο τεχνολογικό πολιτισμό και στις μύριες όσες επινοημένες δεσμεύσεις του.

Αθήνα, Απρίλης του 2015         Νίκος Καλαφάτης